Ramon Beuk, geboren te Paramaribo (Suriname), is een Surinaams-Nederlandse televisiekok en schrijver van kookboeken. Ramon Beuk leerde de Surinaamse keuken van zijn moeder en kreeg interesse in koken. Ramon Beuk begon in de horeca, maar kon daar zijn draai niet vinden. Vervolgens studeerde hij pedagogiek en ging aan het werk bij HEMA waar hij culinaire concepten ontwikkelde. Ook werkte Ramon Beuk voor Unilever, en in die functie gaf hij vaak presentaties over de producten van dat bedrijf. De tv-ervaring van Ramon Beuk begon in het programma Koffietijd waar hij een kookonderdeel presenteerde en hij werkte daarna ook mee aan programma's als Born2Cook, Bosch Beuk & Haan en Wie Is De Mol? Ramon Beuk schreef ook een receptencolumn in De Telegraaf en bracht boeken uit met titels als Thais, Finger Food, Thuis Uit Eten, 365 Dagen Beuk, Wat Van Fair Komt etc.

Kees Torn, geboren te Oostburg, is een Nederlandse tekstschrijver en cabaretier. Na zijn middelbare school studeerde hij twee jaar piano aan het conservatorium. Omdat hij graag de reclame in wilde en met plezier tekende, begon hij daarna een marketingstudie en tekende hij ook een tijdje voor een stripblad. Op de kunstacademie werd hij door studiegenote Gerrie Hondius uitgedaagd om teksten te schrijven voor een gezamenlijk programma. In 1991 deden ze als het duo 'Kees en ik' mee aan het Groninger Studentencabaretfestival, waar Kees Torn de persoonlijkheidsprijs won. Hoewel de optredens een succes waren, stopte het duo door onenigheid al na een half jaar. In 1994 won Kees Torn in zijn eentje het Leids Cabaret Festival, waarna hij een succesvolle carrière begon als cabaretier en nominaties / prijzen won als Werftheaterprijs, Annie M.G. Schmidtprijs, Neerlands Hoop en de VSCD Poelifinario. De voorstellingen van Kees Torn kenmerken zich door vele - soms wat zwartgallige - liedjes en gedichten, overpeinzingen, sketches, terzijdes, gesprekjes met het publiek, spelletjes met taal en logica, en soms een stukje klassieke muziek. Getooid met een dikke sigaar en een goede whisky, is zijn uitstraling die van eeuwige student!

Spinvis is de éénmansband van Erik de Jong, geboren te Spijkenisse. De ouders van Erik de Jong / Spinvis waren beiden muzikant; zijn vader Walter speelde gitaar en zijn moeder Sjaan hawaïgitaar en ukelele. Het in 2002 uitgekomen Lo-Fi debuut, laat werk horen dat Spinvis op een zolderkamertje in elkaar knutselde. Hij maakte daarbij vooral gebruik van computers, maar ook van allerlei andere attributen als fluitjes en pandeksels. De mix van eenvoudig klinkende maar zeer zorgvuldig gearrangeerde popmuziek en opzienbarende teksten levert een succesvol en opzienbarend cultalbum op. Mede door de VPRO-achtige low budget-clips, worden Smalfilm en Bagagedrager kleine hitjes. Vervolgens ging Spinvis ook live optreden en trok hij met succes langs theaters en podia. Zijn werk en muziek wordt alom geprezen - Spinvis won o.a. een Zilveren Harp, de Annie M.G. Schmidt-prijs, de Popprijs en de Johnny van Doorn-prijs voor de Gesproken Letteren. Enkele nummers van Spinvis zijn Smalfilm, Voor Ik Vergeet, Bagagedrager, Het Voordeel Van Video, Ik Wil Alleen Maar Zwemmen, Flamingo en Ritmebox EP.

Dries van Agt, geboren als Andreas Antonius Maria van Agt te Geldrop, is een Nederlandse jurist, voormalig hoogleraar, CDA politicus en diplomaat. Dries van Agt was van 1977 tot 1982 minister-president in drie achtereenvolgende Nederlandse kabinetten. Daarvoor was hij minister van Justitie. Dries van Agt studeerde rechten aan de Katholieke Universiteit van Nijmegen en hij behaalde cum laude zijn doctoraalexamen meester in de rechten in 1955. Na een carrière als advocaat, ging hij werken bij verscheidene ministeries als ambtenaar, was hij hoogleraar en werd hij uiteindelijk minister en verdere politieke functies. Dries van Agt heeft een grote liefde voor de wielersport en zijn taalgebruik maakte hem tot een niet alledaagse verschijning op radio en tv; want hij doorspekt zijn zorgvuldig geformuleerde volzinnen graag met min of meer archaïsche uitdrukkingen als "gij", "mijn waarde" of "sapristi".

Hella S. Haasse of Hella Haasse, geboren als Hélène Serafia Haasse te Batavia / Jakarta (Indonesië / voormalig Nederlands Indië) en overleden op 29 september 2011, is een Nederlands schrijfster. Hella Haasse was een van de eerste Nederlandse schrijvers die hun werk in het buitenland actief onder de aandacht brachten. Momenteel behoort Hella Haasse tot de in het buitenland meest gelezen Nederlandse schrijvers. In de naoorlogse Nederlandse literatuur worden Willem Frederik Hermans, Harry Mulisch en Gerard Reve als de Grote Drie beschouwd, maar velen vinden dat Hella Haasse daarbij hoort, zodat het de Grote Vier wordt. Een veelgebruikt onderwerp in de boeken van Hella Haasse is het leven in Nederlands-Indië - haar doorbraak Oeroeg is hiervan een voorbeeld. Daarnaast heeft ze een aantal historische romans geschreven. Hella Haasse is veelvuldig onderscheiden; Constantijn Huygensprijs, P.C. Hooft-prijs, NS Publieksprijs, eredoctoraten etc. Enkele werken uit de bibliografie van Hella S. Haasse zijn Oeroeg, Sterrenjacht, Transit, Heren Van De Thee, Het Woud Der Verwachting, Schaduwbeeld, Een Gevaarlijke Verhouding, Een Draad In het Donker, Een nieuwer testament, Het Tuinhuis en Over En Weer.